Een Dinsdag, een Terras, begin Juli, het is warm, zo van die eerste warmte, je kent dat wel.
Zo van die warmte waarvan je ‘we waren bijna echt vergeten …’ zou willen beginnen zingen, dat dus.
De Ijzeren Leen is de setting, het terras van Le Pain Quotidien het decor. Er is koffie, er is gezelschap, er ontstaat een gesprek, over een zaak starten, over passie en motivatie, over in meerdere landen werken, over de kracht van Belgen.
We spreken over Hercules Trophy, over Yves en over Inge. Mechelaars, niet echt, maar wel bijna, elkaar leren kennen door de trophy, niet echt, maar wel bijna. Het is een speciaal verhaal, over passie, echte diepe passie, dat voel je wanneer je met Inge spreekt. Passie voor de zaak, liefde voor het vak, een diepgewortelde wil om iets uit de grond te stampen en ermee verder te gaan, het te laten groeien buiten de Belgische heimat.
Inge, je werkte bij Telindus, hoe ben jij bij Hercules Trophy terecht gekomen?
Yves (Vekemans) was in 1999 Managing Director van een bedrijf en was op zoek naar een manier om zijn mensen meer te motiveren en hij vond eigenlijk weinig buiten-de-uren-activiteiten die volstonden. Yves, was ook voozitter van de squash club in Mechelen, die club organiseerde inter-sport dagen, om de kas te spijzen, die dagen kwamen telkens met een feestje ‘s avonds, en toeval of niet, dat feestje vonden de meesten het leukste aan de inter-sport dag.
Op een gegeven moment wou Yves, in een café-opwelling, het samen met iemand van de club het wat breder zien, het voor een groter publiek organiseren. Zo gezegd, zo gedaan, Yves nam op zaterdagmorgen een groot Architectenblad en begon de Architectuur van wat later de Hercules Trophy zou worden uit te tekenen. Ze huurden de Nekker af, nodigden zakencontacten en partners uit, en de rest is geschiedenis. Ze organiseerden twee edities en toen nam Telindus deel, waar ik dus werkte. Zo leerde ik de Hercules Trophy kennen.
Toen EDS en Telindus samen het Vlaamse Overheidscontract binnen haalden werd er gezocht naar een manier om al de teams van bedrijven meer op elkaar in te spelen. Hercules Trophy was natuurlijk een voor de hand liggende keuze, ik kon het management van EDS overtuigen om deel te nemen en voor we het wisten hadden we 24 teams die samen werkten om al de Herculeaanse challenges te overwinnen. Yves vond dat zo indrukwekkend dat hij me vroeg om in bijberoep voor hem te komen werken, ik heb dat dan ook met plezier gedaan. Toen Belgacom Telindus overnam kwam tegelijkertijd de vraag vanuit Spanje om daar iets soortgelijk te organizeren. Voor mij was dit het ideale moment om dan ook voltijds in Hercules Trophy te stappen en partner te worden.
Hoe heeft de Spaanse ervaring Hercules Trophy veranderd?
We merkten in Spanje dat de Trophy niet iets exclusief Belgisch was, zo mogelijk waren de Spanjaarden nog enthousiaster over het hele concept dan de Belgen dat al waren. Een Belg is een echte feester, kan ongelofelijk goed uit de bol gaan, maar heeft toch wat tijd nodig om te ontdooien. Die Spanjaarden gingen er meteen vanaf 7u ‘s morgens vol tegenaan.
We hebben gezien dat sport mensen kan verbinden, ook internationaal, mensen spreken misschien een andere taal, de ene houdt van opera, de andere van voetbal; maar zet ze samen op een veld en laat ze een eenvoudige challenge van 5 à 10 minuten doen en je ziet dat de samenhorigheid en het teamgevoel zeer sterk aanwezig is. Ze willen allemaal die opdracht samen tot een goed einde brengen, neuzen in dezelfde richting, met gebarentaal, met krachttermen, iedereen verstaat elkaar in die korte tijd.
Wanneer hebben jullie beseft dat je personeel nodig had?
We hebben verschillende pogingen ondernomen om mensen aan te nemen, dat ging als startup natuurlijk met vallen en opstaan. Gelukkig had Yves een systeem aangemaakt dat echt schaalbaar is en eenvoudig te gebruiken voor 1 persoon, ik heb jarenlang zelf meer dan 500 teams beheerd, en dat werkte perfect. Als je groter wordt of wil worden heb je natuurlijk meer sales mensen nodig. We mikken tegenwoordig op het buitenland, wel daar heb je echt mensen voor nodig natuurlijk. Voor ons zit er iemand (Koen Blanquart nvdr) voltijds in New York en ook in Australie gaan we opstarten. We proberen uiteraard echt wel de startup mentaliteit te houden, lean and mean.
Wat betekent dat voor jou die startup-mentaliteit?
Lean and mean, zoals gezegd 😉 Tering naar de nering. Geen geld spenderen dat je niet hebt. Dingen die je zelf kan doen, die doe je zelf. Als er in het midden van de nacht stoelen moeten opgeruimd worden en onze Finance Manager is aanwezig, dan ruimt die mee stoelen op. Punt.
Ook het sympathieke kleinschalige willen we behouden, we willen nooit die grote corporation worden die met de template binnenwandelt en de franchise beheert.
Hoe belangrijk is netwerken voor jullie?
Heel belangrijk! Ons Belgische netwerk in het buitenland is zeer nuttig om ons verder te helpen. De Belgen zijn over algemeen geen goede netwerkers, maar ze zijn wel zeer competent, ze slagen er steeds in om mensen te doen samenwerken. Overal in de wereld zitten er Belgen op belangrijke posities. Weet je, al die clichés over de nationaliteiten, ze kloppen ook, de Nederlander is een handeldrijver, de Fransman kan het goed uitleggen, de Italiaan is vooral bezig met estetiek en design. Belgen zijn geen typische tafelspringers, maar ze zijn neutraal, wie heeft er nu iets tegen een Belg? Ze slagen er ook wonderwel in om mensen te doen samenwerken.
Jullie netwerk komt van de Trophies of van jullie IT-verleden?
Van beiden, zou ik zeggen, ik denk dat het ondertussen 50-50 is. We promoten networking op ons eigen evenement, het is één van onze keywords. Dit jaar met de lancering van onze nieuwe concept was het operationeel wat drukker, maar normaalgezien is onze petanque uitdaging het ideale moment om aan het netwerken te slaan.
Jullie werken ook veel met vrijwilligers, vinden jullie die makkelijk?
We werken met wachtlijsten! We zijn begonnen met een bepaalde groep mensen en de meesten ervan willen elk jaar terugkomen. Dit jaar hebben we ook iets ingrijpend gedaan; we hebben 50% van onze crew vernieuwd. We betalen de vrijwilligers vanuit onze Herculix foundation, op die manier dragen de vrijwillgers ook bij aan het de goede doelen die we met de foundation steunen. Dit jaar gaat onze bijdrage naar de Special Olympics.
Goede doelen zijn belangrijk voor jullie?
Ja, zeker wel, maar we schrijven geen blanco cheques, het moet echt een doel zijn dat bijdraagt aan de maatschappij en graag ook iets dat met sport te maken heeft. De Special Olympics past volledig in dit concept.
We zitten in een paar landen waar de mensen het wat minder hebben dan hier, Zuid-Afrika natuurlijk is één van die voorbeelden.
In New York vindt de Trophy plaats op Randall’s Island. Randall’s Island ligt tussen het rijke Manhattan en het arme Bronx. Randall’s Island is echt een contrast-zone. Wij, als HT proberen samen met de Randall’s Island Park Alliance een samenwerking uit te bouwen die vruchtbaar is voor de lokale community. Als we iets bouwen, laten we het staan (een ponton bijvoorbeeld) zodat de mensen van Randall’s Island dit ook kunnen gebruiken. Bij de opruimacties worden ze ingeschakeld, etc …
Willen jullie met HT altijd een product blijven hebben? Of willen jullie ook consulting doen?
Met Hercules Trophy werken we op: Feel as a team.
We krijgen van heel van klanten de vragen; Oké jullie doen de Trophy, maar kunnen jullie ons ook helpen bij de voorbereiding? Voor sommige klanten doen we dit ook inderdaad, we begeleiden dan een team op team-building niveau. In Dubai, waar veel obesitas bij kinderen is, doen we functionele begeleiding van kinderen om overgewicht te vermijden. We doen dit vooral met partners die met ons willen samenwerken. Onze eerste focus blijft de Trophy, feel as a team.
Do you eat your own dogfood?
Ja, daar zijn we heel actief en bewust mee bezig, het team houdt ontzettend goed stand ondanks de enorme stress en druk die een trophy kan veroorzaken. Je kan het vergelijken met de keuken van een groot restaurant, het is soms stressen, er wordt misschien eens met een pan gesmeten, er wordt al eens gevloekt, maar de gerechten blijven komen, de klanten zijn tevreden en er blijft bij ons niets hangen, dingen worden uitgesproken.
Hebben jullie altijd met eigen kapitaal gewerkt?
Ja tot voor twee jaar, toen zijn er een paar minderheidsaandeelhouders met kapitaal ingestapt. Natuurlijk, wanneer we zouden blijven groeien in het buitenland moeten we wel extern kapitaal gaan halen, en dat is niet gemakkelijk, want je bedrijf is je eigen baby. We beseffen wel dat we op een bepaald moment zullen moeten loslaten, controle is een illusie.
Mis je soms de startup fase, wanneer je wat kleiner was?
Neen, absoluut niet, starten is vallen en opstaan, bloed zweten en tranen. Iemand aanwerven, die moeten onstlaan, slapeloze nachten. Het is ontzetten kicken om een startup te zijn, maar geef me nu maar de startup fase.
Hoeveel tijd heeft een bedrijf nodig om tot maturiteit te komen?
Hmm, dat hangt ervan af wie het leidt, maar ik denk toch dat je drie jaar moet nemen. Je hebt ook de externe factoren natuurlijk, als er weer eens een vliegtuig in een gebouw vliegt, staan we weer bij af. Je moet ook een klein beetje gek zijn om het te doen. Ondernemen in België, ondernemen als vrouw er dan nog eens bovenop. Het is allemaal niet gemakkelijk, maar schept wel enorm veel voldoening.
——
Met deze bedenking sluiten we het gesprek af, ik ga weer eens huiswaarts met een berg nieuwe inzichten over hoe het echt is om een bedrijf op te starten, ver weg van al de schreeuwerige slogans van VOKA en twitter, het is gewoon hard werken, vallen en opstaan, een idee hebben op café en niet zoals duizenden anderen het volgende pint bestellen, maar de volgende dag je ding uitschrijven, mensen beginnen bellen en het gewoon doen.
Nike zei het al, Just do it.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe duidelijker het wordt, hier kan je nooit perfect voorbereid voor zijn. Je moet gewoon je koffer pakken en ervoor gaan. Je moet je smijten, vallen en vallen en opstaan en doorgaan. Terug vallen en terug doorgaan. En bovenal helemaal bovenal.
Just do it.
Next up: Tom Van de Cruys, CEO van Lampiris; over bedrijfswaarden en tegendraadsheid in een wat iedereen dacht dat een rotstvaste markt was die gesloten bleef voor buitenstaanders.
Nuttige links
http://www.herculestrophy.com/